Στα μάτια κοιτάω, τον κάθε εχθρό, ψάχνω να βρω πως πρέπει να ζω Τον τρόπο για να ‘χω χαρά μες τη μέρα, ο κόσμος μοιάζει μ αλλόκοτο τέρας Τα πάντα γυρνάνε κι εγώ σταθερός, πονάς και πονάω μα ποιος ο σκοπός Γελάμε τα βράδια, βαριά τα κεφάλια, παιδιά κυνηγιούνται στα μαύρα σκοτάδια Ρωτάω την μάνα, αν ξέρει που πάω, κι αν πάντα θα ψάχνω πως ν' αγαπάω Τα χρονιά περνάνε και δείχνουν μπροστά, μα έχω κολλήσει σ' όλα τα παλιά Σκιές μ' αγκαλιάζουν, με ήλιους που βράζουν το αίμα που λείπει απ’ την άδεια καρδιά Ρώτας τελικά, τον κόπο αν αξίζει το πάθος, οι μάχες, βουτιά μες στα πλήθη Αδέρφια σκοτώνουν ιδέες που ενώνουν, βγάζουν τα μάτια τους και καμαρώνουν Βγαίνω απ την πόρτα, βόλτα στους δρόμους Κοιτώ τους ανθρώπους, τους νιώθω όλους μόνους Φτάνει να δώσεις αυτό που μπορείς Ώσπου να μάθεις λιγάκι να ζεις Θέλω να έρθω να σου πω ένα γεια, μα ντρέπομαι ξέρεις δεν έχω μιλιά Γιατί είμαι ένας ξένος, απεγνωσμένος, τι φταις εσύ που γυρνώ λαβωμένος Ψάχνω ευκαιρία να σπάσει η ανία, να βρούμε τον τρόπο και κάποια αιτία Να δώσουμε νόημα σ' άλλη μια τρέλα πριν μας ρουφήξει η καραμέλα Πες μου αλήθεια τι γίνεται εδώ, θέλω να θέλω να σε αγαπώ Δεν με αφήνεις, δεν σε αντέχω, κι όταν ξυπνήσω δεν θα 'σαι εδώ Πες μου απλά μια λέξη, θα καταλάβω κι όποιος αντέξει κι ότι προλάβω Φτάνει να δώσεις αυτό που μπορείς, ώσπου να μάθεις λιγάκι να ζεις Φτάνει να δώσεις αυτό που μπορείς Ώσπου να μάθεις λιγάκι να ζεις Βάλε να γράφει έχω τόσα να πω, μα πάντα θα μένει αυτό το κενό Περάσαν τα χρόνια λιώσαν το χιόνια, γιατί ρε γαμώτο δεν ζούμε αιώνια Η επανάληψη είναι μητέρα, σε κάθε μιζέρια μου δέσαν τα χέρια Μου δέσαν το στόμα, φωνάζω στη ζάλη μου Πλέον ψάχνω το χάπι μου Πρέπει κάπως ν' αντέξω το χάλι μου Όταν ρωτάνε κουνώ θετικά το κεφάλι μου Άλλη μια μέρα έρχεται όπως οι άλλες, φιλοδοξίες μεγάλες Πάμε ν' αλλάξουμε όλο το σύμπαν, τον ήλιο, τ' αστέρια, πλανήτες Να ρίξουμε χρώμα στις μαύρες τρύπες και να τινάξουμε 10 κομήτες Έλα σόρυ τι είπες, κάτι σκεφτόμουν Οι μέρες ζυγώνουν και όλα μ αγχώνουν Άθλος μου μοιάζει να ανοίξω το μάτι, να σηκωθώ απ' το κρεβάτι Φτάνει να δώσεις αυτό που μπορείς Ώσπου να μάθεις λιγάκι να ζεις

Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας κρατήσει στη γη Πάμε μια βόλτα μαζί Έχει λιακάδα, κι έχει τελειώσει η εβδομάδα Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας κρατήσει στη γη Είμαστε πάλι άφραγκοι Έχει λιακάδα, κι απ’ όσο ξέρω δεν κοστίζει Δεν ακούω πια ειδήσεις το ‘χω λύσει με τις κρίσεις Παθαίνω πάνω από δέκα μόνο μου αν μ ’αφήσεις Γιατρέ μου κράτα βερεσέ και μη μου κόβεις αποδείξεις Όλοι έχουμε ένα χρέος, εξαρτάται πώς θα το μετρήσεις Πιο άχρηστοι από ποτέ και σιγοβράζει το ηφαίστειο Μιζέρια, φόβος κι ένα φρέντο μέτριο Είναι όλοι έξαλλοι, ακόμα ψάχνουν τον υπαίτιο Μετά ξεχνιούνται και χορεύουνε στο Σύνταγμα ζεϊμπέκικο Κλείνω τ’ αυτιά μου στις μίζερες φωνές Κλείνω την πόρτα στις ενοχές του χθες Ο κόσμος μου λέει είσαι τρελός Που πας, δεν είναι τώρα ο καιρός Θα φας τα μούτρα σου είσαι χαζός Μόνος στο δάσος και ο λύκος τρομερός Μα εγώ δεν είμαι η κοκκινοσκουφίτσα Αρπάζω τη ζωή απ’ τα μαλλιά και μια βαλίτσα Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας γαμάει τη ζωή Λες να ‘χουμε κουραστεί Το αποκλείω, αφού το πάρτι τώρα αρχίζει Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μιζεριάζεις κι εσύ Εσύ που ‘σαι δυνατή Χαμογελάς, κι είμαστε ομάδα που κερδίζει Δεν ακούω πια ειδήσεις δεν διαβάζω αναλύσεις Unfollow ακτιβιστές του καναπέ με παρορμήσεις Ιδεολογικές, φιλελέ με τα λεφτά του πατρός Έχεις μάθει μόνος σου να τα τρως Αριστερέ με τον παρωχημένο λόγο Πιο γραφική από σένα ίσως η ακρόπολη μόνο Δεν μπαίνω καν στον κόπο να εκνευριστώ Έχω μάθει, δεν ελπίζω κι έτσι δεν θα απογοητευτώ Το ηθικό δεν πέφτει όμως, Θα πάρω το αυτοκίνητο κι όπου με βγάλει ο δρόμος Γελάω δυνατά όπως φεύγω μακριά Κι αναρωτιέμαι τελικά Τόσο καιρό τι σκατά έκανα Η κουβέντα έχει κουράσει το μυαλό μου έχει κάψει Η ζωή δεν περιμένει την οικονομία να φτιάξει Μα δεν παίζει δεν θα κλαίω στην γωνίτσα Αρπάζω τη ζωή απ’ τα μαλλιά και μια βαλίτσα Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας κρατήσει στη γη Πάμε μια βόλτα μαζί Έχει λιακάδα, κι έχει τελειώσει η εβδομάδα Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας κρατήσει στη γη Είμαστε πάλι άφραγκοι Έχει λιακάδα, κι απ’ όσο ξέρω δεν κοστίζει Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μας γαμάει τη ζωή Λες να ‘χουμε κουραστεί Το αποκλείω, αφού το πάρτι τώρα αρχίζει Όλο αυτό δεν αρκεί και δεν μπορεί Να μιζεριάζεις κι εσύ Εσύ που ‘σαι δυνατή Χαμογελάς, κι είμαστε ομάδα που κερδίζει

Είμαστε εγώ κι εσύ, σ έναν κόσμο έγκλειστοι Πες το μοίρα, πες το κάρμα, δες το, πες το επιλογή Κάθε δάκρυ, κάθε ψέμα κι οι φωνές μες τη βροχή Η ελπίδα πνίγεται πριν ακόμα γεννηθεί Δεν αντέχεις και το βλέπω, δεν γελάς όπως παλιά Θες να τρέξεις σαν παιδί στην μεγάλη αγκαλιά Έχεις μεγαλώσει με τόση μοναξιά Το τσιγάρο σιγοκαίει στην τηλεόραση μπροστά Σκέφτεσαι το νοίκι τα παιδιά και όλα τα έξοδα Τις περασμένες σου αγάπες, κι όλα τ' αδιέξοδα Ανοργασμική στιγμή, μια επιβλητική φωνή Σου κλέβει κάθε όνειρο, σε στέλνει πίσω στη γη Ότι βλέπεις απ' τον λόφο σου είναι μόνο παρακμή Ανάβεις τα τσιγάρα δύο-δύο δεν σε νοιάζουν οι αριθμοί Δεν σε νοιάζουν οι επιπτώσεις όσο συμβιβάζεσαι πεθαίνεις με δόσεις Αναλυτικά μου εξηγείς πως σβήνεις τον πόνο σου Ουσίες και συμβουλές δεν μπορείς πλέον μόνη σου Μα η ζωή αποδεικνύεται πιο δυνατή Κι από την ίδια σου την καταθλιπτική υποταγή Όσο ψάχνεις το δίκιο θα πνίγεσαι στην αδικία Κοίτα μπροστά γιατί πίσω έχει σβήσει η δυστυχία Άσε τα σοβαρά, κάνε μια βλακεία Όσο κολλάς στις ιδέες θα ξεπερνάς την ουσία Πρώτα γελάς απαλά και μετά ξεκαρδίζεσαι Δεν είναι αστείο, μα πονάς και παραδίνεσαι Μην σταματάς ν' αγαπάς γιατί η ζωή εξατμίζεται Όσο φοβάσαι να εκτίθεσαι θα εξαφανίζεσαι Και τώρα ψάχνω να σε βρω κάτω απ' τα σεντόνια Είχε πει θα πέσεις λίγο μα έπεσες χρόνια Απλώνω το χέρι να πιάσεις λίγο νόημα Μα πλέον είσαι βαθιά, κι εγώ διαθέτω μόνο λόγια Όλοι έχουν άποψη και γνώμη και κρίνουν τον πόνο σου Παίρνουνε αξία που αυτοί μπορούν και μόνοι τους Κουράστηκαν ν' ακούνε όλα τα προβλήματα σου Στο τέλος της μέρας η ζωή είναι δικιά σου Όλα τα πρέπει και τα θέλω και το άχτι σου Ταμπέλες, σήματα παντού στο μονοπάτι σου Εσύ στο σκότος μια ζωή ψάχνεις για θαύματα Το πρώτο φως μια ζαριά και μετά κλάματα Κι ακόμα ψάχνεις τρόπο για να βρεις το πως Εσύ κι ο κόσμος και κάποιος συντονισμός Μυαλό και σώμα και ουσίες και έντονα χρώματα Και αυτή η γαλήνη που αγαπάς τα ξημερώματα Είναι η μόνη ανάσα και μετά πάλι μακροβούτι Κάθε φορά που σε πληγώνουν εσύ πίσω στο καβούκι Μα σήμερα αποφάσισες να πράξεις αλλιώς Να σηκώσεις το κεφάλι και να τρέξεις στο φως

Παίρνω τους δρόμους της πόλης, ξένος και μόνος και όλοι Μοιάζουνε ίδιοι και ήδη, πριν καν ανοίξω το μάτι νιώθω σκουπίδι Κεφάτοι σε κάποιοι πάρτι το βράδυ θα είναι όλοι μα εμένα δεν με νοιάζει Ο ήλιος να ρουτινιάζει όπως η μέρα σκοτεινιάζει τίποτα δεν με ταράζει Μια μαύρη γάτα με κοιτά και νιαουρίζει με νάζι Ανταλλάζουμε ένα βλέμμα ίσως αυτή με καταλάβει Το χαμόγελο που φόρεσες για μένα βγάλτο Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Έλα ν' αγγίξουμε μαζί τον πάτο Να σου δείξω ψάρια με πολύχρωμες ουρές Έλα να δώσουμε μαζί ένα σάλτο Να ξεφύγουμε από τις κλισέ σκηνές Έλα να τραγουδήσουμε μαζί με τόνο φάλτσο Να ξενερώσουν όλοι οι γείτονες Εφημερίδες της μέρας παρατημένες στον πάγκο Πάλι διαβάζω πράγματα που στο επόμενο λεπτό δεν θα θυμάμαι Κοιμάμαι μ' ακόμα περπατάω, επιτέλους περνάς από δίπλα, μα δεν κοιτάω Γυρνάς με σκουντάς μα ούτε καν παραπατάω Έχω ένα βλέμμα κενό, έχω μαζέψει θυμό Έχω γυρίσει πάνω κάτω όλη την πόλη να σε βρω Μα δεν ήσουν εδώ, δεν ήσουν εδώ Τώρα χαμογελάς και όλα είναι χαρμόσυνα Τα γράμματα που σου γραφα μου μοιάζουνε ανόητα Νόμιζες μας χώριζαν χιλιόμετρα Το πρόβλημα είναι ότι είσαι μωρό, είσαι τόσο μωρό Το χαμόγελο που φόρεσες για μένα βγάλτο Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Έλα ν' αγγίξουμε μαζί τον πάτο Να σου δείξω ψάρια με πολύχρωμες ουρές Έλα να δώσουμε μαζί ένα σάλτο Να ξεφύγουμε από τις κλισέ σκηνές Έλα να τραγουδήσουμε μαζί με τόνο φάλτσο Να ξενερώσουν όλοι οι γείτονες Μωρό μου οι δρόμοι μας ποτέ δεν ήτανε παράλληλοι Γι αυτό υπάρχει πάντα μια υποκρισία ιπτάμενη στην ατμόσφαιρα Όλα έγινα τόσο μα τόσο όμορφα Μα πάλι βρίσκομαι σε κάποιο άδειο μπαρ, είμαι ο σταρ Ο μπάρμαν πλέον με ξέρει πιο καλά κι από τον ψυχολόγο μου Δίνω το λόγο μου Ποτέ ξανά δεν θα σ' αφήσω να παίξεις με τον πόνο μου Οι νύχτες είναι τόσο πεζές, όσο κι άμα ψάχνω τις καλές μας στιγμές Μα ο ρομαντισμός χάθηκε σε μια γωνία της αβύσσου Τώρα μωρό μου, άντε γαμήσου Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Το χαμόγελο που φόρεσες για μένα βγάλτο Μ' αρέσει πιο πολύ όταν κλαις Έλα ν' αγγίξουμε μαζί τον πάτο Να σου δείξω ψάρια με πολύχρωμες ουρές Έλα να δώσουμε μαζί ένα σάλτο Να ξεφύγουμε από τις κλισέ σκηνές Έλα να τραγουδήσουμε μαζί με τόνο φάλτσο Να ξενερώσουν όλοι οι γείτονες

Χαμένο μυαλό, μόνος στις 6, πρωί, οδηγώ Η πόλη γοητεύει τη σκέψη κι η σκέψη για σένα χορεύει σ αυτόν το ρυθμό Σαμπλάρω και ψάξε να βρεις τ αρχικό ,θα δεις τι παιχνίδια σου παίζει συχνά το μυαλό Ακολουθώ το ένστικτο μου, ακόμα κι αν μοιάζει παράλογο είναι δικό μου Η μόνη πυξίδα στη ζούγκλα που ζω τ' όνειρό μου, ζω στον ρυθμό μου Παλεύω με όλα και όλα ζητάνε τον κυνισμό μου, μα Στοχεύω σε έννοιες πιο υψηλές, ρομαντικό να με λες Να θεωρείς αφελή τον σκοπό μου, ζω τη ζωή μου αγκαλιά το θνητό ριζικό μου Το αύριο δεν ξέρει κανείς που θα μας βρει, την ίδια στιγμή που σκύβω κεφάλι Κάποια ψυχή μ' ακουμπά, βρίσκω νόημα πάλι Αφήνω ανοιχτή την παλάμη, ανοιχτό το μυαλό μου, ανοιχτή την ψυχή μου Οφείλω να ζήσω σήμερα, τώρα, την πιο αληθινή κι έντονη εκδοχή μου Κλείσε τα μάτια, άσε τη σκέψη, άκου το κύμα, άσε το τώρα να σε μαγέψει Μη με πιστέψεις, πίστεψε εσένα, εγώ ταξιδεύω λοξά Γιατί τα γνωστά μοιάζουν προβλέψιμα και ανιαρά Μετουσιώνω όλη τη θλίψη και το σκοτάδι μου σ' άσπρα πουλιά Ανάβω φωτιές στις πύλες σου και περιμένω να ανοίξουν ξανά Δεν με φοβίζει ο πόνος, ούτε η μάχες, η αδιαφορία σου μόνο Που αφήνει πίσω τις έρημο από στάχτες Φωνές στο μυαλό μου, σκιές τριγυρίζουν Κιθάρες αρπίζουν στο άδειο δωμάτιο, εμμονές Το άσχημο γίνεται ποίηση κι είναι τόση η συγκίνηση

Φαντάσματα στους δρόμους, μέρα και νύχτα, χαλάσματα Μορφές μέσα σε τρύπια υφάσματα, ήπια, για μην νιώθω άλλο άσχημα Η μουσική μονότονα μας σκέπαζε σαν κάλυμμα Απότομα ανακάλυψα πως έλειπε το πάτωμα, κανένα από τα άτομα Δεν έδειχνε να δίνει σημασία Όλα τα βλέμματα χαμένα σε αυτή την πανδαισία, ιερογλυφικά στους τείχους Κάποιοι τα κοιτάν σαν γρίφους κι ένας τύπος με κουκούλα στην γωνιά γράφει στίχους Μια σακούλα την φυσάει ο αέρας κάνει ήχους Δεν μιλάει όμως κανένας Δεν μιλάει όμως κανένας Μορφές Η πόλη γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, σόλο περπατάω, γύρω μου κοιτάω με σκέψη κυνική Το παρελθόν ξεχνώ, η ακρόπολη φωτίζει τίποτα δεν μου θυμίζει Το γκραφίτι στον ακάλυπτο, για κάποιο κατάδικο Πως να βρεις το δίκιο σου όταν γεννιέσαι μέσα στο άδικο Η μεγάλη παρεξήγηση, συναίσθημα και ποίηση Θα είχε κάποιο νόημα αλλά είναι επιχείρηση Το κόλλημα και οι έμμονες γεννάνε ποιητές Πικρές ζωές και εμπνεύσεις που αλλάζουν όπως οι εποχές Καταραμένοι, αποκομμένοι, και μπερδεμένοι Μια φωτιά που σιγοκαίει και κανείς δεν φταίει Δεν μιλάει όμως κανένας Δεν μιλάει όμως κανένας Ξυπνάω από τ' όνειρο μ' ένα περίεργο πανικό, βγάζω την κουκούλα, αφήνω κάτω το στυλό Ανοίγω το παράθυρο, τον δρόμο μου να δω Αναπνέουν οι περισσότεροι δίχως να έχουνε σκοπό Μα νομίζουν ότι έχουν, κι έτσι όλοι κάπου τρέχουν Μέχρι που αναρωτιούνται τι πραγματικά πρεσβεύουν Δυο παιδιά κρατάνε ξίφος και κοιτιούνται μ' έναν ύφος Είναι αντίπαλοι ή φίλοι, είναι μάχη η παιχνίδι Είναι ο τρόπος ν' ανταλλάξουν φόβους Είναι ο δρόμος η πορεία ή η πορεία ψάχνει δρόμους Αντιστέκομαι στην λήθη, δεν με πείθει, ότι πρόσκαιρα, βρίσκει λίγο φως Καθώς ανάβω άλλο ένα τσιγάρο, άλλο ένα λευκό χαρτί Άλλη μια πρόκληση, άλλη μια εκδοχή Και δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω ίσως είναι ότι δεν έχω σε ποιόν

Απλά ανέβηκες, δεν ρώτησες που πάω, δεν ρώτησα που πας Έβαλα μπροστά, παράθυρα ανοιχτά κι εσύ δεν λες κουβέντα Κοιτάς απ' το παράθυρο τα δέντρα Έχω τόσα να πω μα δεν βρίσκω τις λέξεις, ο αέρας μπερδεύει τις σκέψεις Δυο παράλληλες ζωές, δεν με νοιάζει, μη μιλήσεις αν δεν θες Στο κασετόφωνο παίζουνε ροκιές Και περνάμε από πόλεις κι από γειτονιές, παράξενες εικόνες και μυστήριες διαδρομές Σε μια γωνιά ένα ζευγάρι καυγαδίζει, πιο δίπλα μια γιαγιά αργά το δρόμο διασχίζει Ο δρόμος άδειος κι είμαι ώρες στο τιμόνι, το βλέμμα σου σπάνια με ανταμώνει Δεν έχω ιδέα ειλικρινά τι αναζητώ, μα πάμε όπου θες Είναι γεμάτο το ντεπόζιτο Όλοι τρελαίνονται εδώ και όλοι τρέχουν βιαστικά Θέλω απλά να φύγω Μακριά Άλλη μια μέρα όλα μοιάζουν διαδικαστικά Δεν την παλεύω, πάω Μακριά Έπεσε η νύχτα, λίγο πιο δίπλα, εγώ κι εσύ εξερευνούμε τη ζωή Έχεις ανάγκη για κάτι πιο ρομαντικό, έχω ανάγκη από κάτι αληθινό Οδηγώντας πάνω σε κάποιο βουνό, χωρίς σκοπό και χωρίς προορισμό Τη μουσική κουρασμένη χαμηλώνεις, στο κάθισμα ξαπλώνεις Πατάω φρένο, είμαστε πάνω στο γκρεμό, άγρια θέα, όλα τ' αστέρια, το κενό Σβήνω την μηχανή, μοιάζεις αμήχανη, σου κάνω νόημα, κράτα τη σιωπή Χαλαρώνεις που δεν θα χρειαστεί να μιλήσεις Απλώνεις το χέρι κάποιο αστέρι μου δείξεις Κοιτάω ψηλά να σου κάνω την χάρη Φυσάς τον καπνό σου κι ακουμπά το φεγγάρι Όλοι τρελαίνονται εδώ και όλοι τρέχουν βιαστικά Θέλω απλά να φύγω Μακριά Άλλη μια μέρα όλα μοιάζουν διαδικαστικά Δεν την παλεύω, πάω Μακριά

Έχω χάσει πια το μέτρο του τι είναι σοβαρό Από αμηχανία δεν έχω ιερό Δεν δείχνω σεβασμό σε κανένα πλέον δράμα Γιατί είναι γραφικό το αυτονόητο Μα νιώθω να ξεχνάω τι είμαι τι πιστεύω Και τόσες μάχες με καλούν Δεν ξέρω πως διαλέγω, δεν ξέρω που ανήκω Για ποιον πρώτα να κλάψω, αλήθεια δεν γνωρίζω Θα πνίξω όλες τις σκέψεις στην πρώτη οθόνη που θα δω Λυπάμαι που στην πόλη μου άνθρωποι τρώνε απ' τα σκουπίδια Κι εμείς κοιτάμε μπερδεμένοι πίσω απ' την βιτρίνα Θυμώνω που τα ρίχνω στους πολιτικούς Κοιτά γύρω ρε μαλάκα ποιος νομίζεις ψήφισε γι αυτούς Αναρωτιέμαι γιατί ελπίζουμε σ' αυτό που λεν παιδεία Αφού ακόμα προσκυνάμε τα ζώδια και τη θρησκεία Η μόνη μας ελπίδα, η νέα γενιά, αλλά γιατί Αφού κάθε γενιά ήταν κάποτε η νέα γενιά Μη με στέλνετε στρατό, με στρατολόγησαν τα κόμματα Σ' ένα πανεπιστήμιο που δίνει αντισώματα Καίμε δύο αμάξια, σπάμε μια τζαμαρία με κεκτημένη φόρα απ' τα πολυτεχνεία Διανόηση κουλτούρα, αντίδραση στα θεία Μα οι μισοί μου φίλοι είναι τώρα κουφέτα κι εκκλησία Μπερδεύομαι που όλοι νιώθουν ενοχές για τον πλανήτη Όταν με το ζόρι πληρώνουνε το νοίκι Θυμώνω που μας κάνουν ότι θέλουν τελικά Θυμώνω που το μάρκετινγκ λειτουργεί τόσο καλά Δεν περιμένω να τα έχουμε όλα έτοιμα Μα είναι να παράλογο να κάνεις δυο δουλειές χωρίς ένσημα Λυπάμαι που οι στίχοι μου είναι του 2006 Λυπάμαι που είναι ακόμα τόσο φρέσκοι

Μοιάζει με τελετή ο τρόπος που φεύγω μακριά Ο τρόπος που αφήνω τα πάντα, ο τρόπος που δεν λέω γεια Μοιάζει με τελετή, ο τρόπος που με αγαπάς Τα πράγματα που κάνεις, το πώς με παρατάς Μοιάζει με τελετή, σαν παλαβός χορός Γεια σου κατάθλιψη, έρχεσαι και με τρως Οι πόνοι σιωπηλοί, είναι βαθιά η πληγή Κι όλοι ρωτάνε γιατί, τι μου έχει συμβεί Ακόμα το ψάχνουν κάποιοι, οι άλλοι έχουν βαρεθεί Υπόθεση μοναχική αν υποφέρει κάποιος εκεί Είναι η γωνιά αυτή, που μας ταιριάζει πολύ Που είναι κρύα κι υγρή, δεν έχει διαφυγή Ευχαριστώ πολύ, τα είπαμε καλά Ακόμα κι αν χάνω το νόημα, στον άνθρωπο βρίσκω ελπίδα Κάποτε επένδυσα πολύ, κάποτε κάτι είδα Μα όλα κάνουν κύκλους, και βρίσκομαι πάλι μόνος Ν' απογοητεύομαι και να περνάει ο χρόνος Θυμάσαι αυτά που είχαμε πει, κάναμε και υποσχέσεις Νόημα πίσω απ' τις λέξεις, πως γεμίζουν κι αλλάζουνε θέσεις και Κάποτε γίνονται ποίηση, μοιάζει με μεταμφίεση Πάλι βραδιάζει, άλλη μια μέρα στράφι Σκέψεις που γίναν χρυσάφι και πέσαν στον πάτο της θάλασσας Ο κόσμος αλλάζει, ο κόσμος αλλάζει τ' ακούς Καθόλου δεν με νοιάζει

Προχωράω με οργή και μετράω τα γιατί, σαν παιδί που βαριέται μόνο έξω στην αυλή Δεν μπορώ τη σιωπή, γιατί ακούω κάτι σαν στατικό ηλεκτρισμό Κι έχω μόνιμο εθισμό στην μαυρίλα το μάταιο το δράμα Στην αδικία της ζωής και τα δυο χιλιάδες άμα Αν προλάβαινα ν' αλλάξω την χειρότερη στιγμή Ίσως να σου' να εδώ και να πίναμε κρασί όπως παλιά Να γελάμε δυνατά μέχρι το πρωί Αν μπορούσα να μιλήσω στο παιδί που' χε τόσο τρελαθεί Κι έβαλε τέλος στην μικρή του ζωή για σκοτούρες που δεν έχουν σημασία Τώρα θα 'τανε εδώ σαν να είχε αμνησία Μα ποιος παίρνει αμνηστία Τι να κάνουμε όταν όλα πλέον μοιάζουν με μεγάλη ανοησία Ψάχνω για νόημα Ψάχνω για νόημα Νόημα μες την ανοησία Νόημα μες την ανοησία Ψάχνουν για σημάδια και θεούς να πιστέψουν Φιλοσοφίες κούφιες που σ' όλους αρέσουν Σχεδόν όλοι πλέκουν ένα νόημα, κάποιοι πλέκουν θηλιές Κάποιοι ρητορεύουν για δειλία της φυγής, κάποιοι πλέκουν θηλιές ακόμα Κάποιοι τα ρίχνουν στο στρες, κάποιοι γεννιούνται για να φύγουν γρηγορότερα Είτε το θες, είτε όχι Κάποιες φορές τα πάθημα δεν έχει μάθημα Έχει μόνο πόνο ή μια θέση στο κατάστρωμα του χάροντα με θέα τον Αχέροντα Μακάρι εκεί να λες, δεν γαμιέται, περάσαμε υπέροχα Μα έμεινα πίσω κάπου στην άλλη πλευρά Σε νιώθω δίπλα μου καμιά φορά Ίσως να υπάρχει μια ρωγμή στο σύμπαν τελικά Ίσως απλά τριπάρω, γιατί μου λείπεις αρκετά Ψάχνω για νόημα Ψάχνω για νόημα Νόημα μες την ανοησία Νόημα μες την ανοησία