Φαντάσματα στους δρόμους, μέρα και νύχτα, χαλάσματα
Μορφές μέσα σε τρύπια υφάσματα, ήπια, για μην νιώθω άλλο άσχημα
Η μουσική μονότονα μας σκέπαζε σαν κάλυμμα
Απότομα ανακάλυψα πως έλειπε το πάτωμα, κανένα από τα άτομα
Δεν έδειχνε να δίνει σημασία
Όλα τα βλέμματα χαμένα σε αυτή την πανδαισία, ιερογλυφικά στους τείχους
Κάποιοι τα κοιτάν σαν γρίφους κι ένας τύπος με κουκούλα στην γωνιά γράφει στίχους
Μια σακούλα την φυσάει ο αέρας κάνει ήχους
Δεν μιλάει όμως κανένας
Δεν μιλάει όμως κανένας

Μορφές

Η πόλη γίνεται όλο και πιο σκοτεινή, σόλο περπατάω, γύρω μου κοιτάω με σκέψη κυνική
Το παρελθόν ξεχνώ, η ακρόπολη φωτίζει τίποτα δεν μου θυμίζει
Το γκραφίτι στον ακάλυπτο, για κάποιο κατάδικο
Πως να βρεις το δίκιο σου όταν γεννιέσαι μέσα στο άδικο
Η μεγάλη παρεξήγηση, συναίσθημα και ποίηση
Θα είχε κάποιο νόημα αλλά είναι επιχείρηση
Το κόλλημα και οι έμμονες γεννάνε ποιητές
Πικρές ζωές και εμπνεύσεις που αλλάζουν όπως οι εποχές
Καταραμένοι, αποκομμένοι, και μπερδεμένοι
Μια φωτιά που σιγοκαίει και κανείς δεν φταίει
Δεν μιλάει όμως κανένας
Δεν μιλάει όμως κανένας

Ξυπνάω από τ' όνειρο μ' ένα περίεργο πανικό, βγάζω την κουκούλα, αφήνω κάτω το στυλό
Ανοίγω το παράθυρο, τον δρόμο μου να δω
Αναπνέουν οι περισσότεροι δίχως να έχουνε σκοπό
Μα νομίζουν ότι έχουν, κι έτσι όλοι κάπου τρέχουν
Μέχρι που αναρωτιούνται τι πραγματικά πρεσβεύουν
Δυο παιδιά κρατάνε ξίφος και κοιτιούνται μ' έναν ύφος
Είναι αντίπαλοι ή φίλοι, είναι μάχη η παιχνίδι
Είναι ο τρόπος ν' ανταλλάξουν φόβους
Είναι ο δρόμος η πορεία ή η πορεία ψάχνει δρόμους
Αντιστέκομαι στην λήθη, δεν με πείθει, ότι πρόσκαιρα, βρίσκει λίγο φως
Καθώς ανάβω άλλο ένα τσιγάρο, άλλο ένα λευκό χαρτί
Άλλη μια πρόκληση, άλλη μια εκδοχή
Και δεν είναι ότι δεν έχω τι να πω ίσως είναι ότι δεν έχω σε ποιόν